Nun
coienço la cidade de l Porto cumo debie. Ua bejita al Porto ye siempre
agradable. Apuis ir alhá cul porpósito de star antre ls que quieren mantener
biba la mimória de Amadeu Ferreira inda melhor.
Un
rapaç que you nun coincie, mirandés de Miranda a bibir ne l Porto, Fernando
Belezas Silva, puso na anternete, ne l
facebook, un cumbite para to l mundo se ayuntar a ua houmenage a Amadeu
Ferreira, die 18 de Júlio, a fazer se na Casa de Trás ls Montes i Alto Douro na
cidade de l Porto. Gostou me la eideia. Dixo a mie tie: «i se dessemos un
saltico al Porto i fazíssemos parte de ls que ban star na houmenaige a Amadeu?»
Sue repuosta: «bamos.»
Bamos
de carreira, l tiempo ye quaije l miesmo i apuis nun andamos a buoltas arranjar
lhugar pa l carro. L Porto ye ua cidade que mos dá cuolho, sentimos mos an casa.
Salimos
de Lisboua a las nuobe de la manhana, die 18, a meidie i binte yá alhá
stabamos.
Mochila
al chinchin ende mos ancaminamos pa l hotel adonde quedaríamos a drumir ua
nuite. Rue de Santa Catarina arriba, bamos mirando las pantalhas de ls sotos
que agora stá todo an saldos, sbarrando culas
muitas personas que caminan, muitas deilhas strangeiras: eitalianos, spanholes,
alemanes, franceses, angleses, brasileiros i outros… a meio de la abenida
stanco. Biro me pa mie tie: « deixei l miu telemoble na carreira.» «I agora…?» «Agora…»
- Deimingo,
die 19, arrimado a las dieç de la manhana, stou sentado na rue de Sta Catarina
a buer un café i a screbir estas lhinhas, anquanto la mie fui a missa, eiqui
mesmo na rue, un burburinho zassossega
me, lhebanto la cabeça i ampeço a cuntar: un, dous, trés, quatro, cinco, seis,
siete, uito, nuobe… caminan i ban adbertindo se, cumo ye normal pa ninos
daqueilhas eidades, acumpanhados de dous casales strangeiros, inda nuobos. Ls
garoticos: l mais nuobo, por ende cun dous anhos, andrento un carrico, anpurrado,
penso que por sue mai, l mais bielho, arrimado a nuobe anhos. Quedo cuntento de
ber tantos garoticos acumpanhados de dous casales inda jobes i cun tantos
filhos i penso: Pertual percisaba d’ ancentibos para que casales jobes tubíssen
ninos… -
«…agora
cuntínamos i quando chegarmos al hotel telifono pa l call center de la “Rede de
Expressos”, apuis se berá. Cunfirmada la reserba i la pouca bagaige pousada ne
l quarto, pido a la tie de la receçon l numáro de telifone de l call center i ende
telifono. Atende l call center an Lisboua, nada puode fazer, a nun ser dar me l
telifone fixo de l centro de camionaige de l Porto. Telifono: ua, dues, trés,
quatro, cinco, seis bezes i naide m’atende. Torno a telifonar pa l call center,
splico outra beç l que se passa, la rapaza dá me agora l númaro de telifone de
Bergáncia, la carreira apuis de çcarregar bagaiges i passageiros ne l Porto
seguie biaige para alhá. Telifono, de pronto antende me un tiu (Eigidio),
splico la situaçon, dá le la risa i diç: « eilhes nun resolben i mandan
telifonar para eiqui…bou tentar saber, telifone deiqui a dieç minutos.» Inda
cinco minutos nun se teníen passado i yá l telemoble de mie tie tenie dues
telifonemas que era donde staba a telifonar, mas por star ne l siléncio nun
oubi a chamar. Telinonei atendiu de pronto. Dixo me para telifonar para l miu
telifone, puis se ls nuossos assentalhos éran arrimados al motorista el deberie
scuitar l telifone a tocar. Assi fizo i nada. Passados cinco minutos toca l
telemoble de mie tie: «L sou telemoble ye un Sony?» «Nien sei qual a marca, stába
andrento de ua bolsica preta…» «anton bá al centro de camionaige que stá alhá
nas belheteiras, un garoto dou por el i deu lo a un policia que lo antregou ne
l centro de camionaige. Tenie que ser un stramuntano, un bragançano a zanrascar
todo, bien haiades tiu Eigidio.
L
tiempo passa i la houmenaige staba marcada pa las quatro de la tarde, seguimos
de táxi i alhá cheguemos a horas. A la puorta de la Casa un badano de gema, José
Carlos cula sue cumpanha, apuis chega
outro badano, Tomé Fernandes, yá somos trés de Bemposta para esta houmenage…
(manhana
darei cuntinação, hoije yá stá a quedar-se tarde i manhana ye die de trabalho)