31/07/15

L'EITERNIDADE DE LAS YERBAS

Manhana, sábado, die 1 de Agosto, a las 17:00 horas, an Sendin, apersentaçon de l lhibro "L'Eiternidade de las Yerbas". Todos ls que quergan i puodan star persentes.

 

Sendim, Miranda do Douro: Apresentação do livro "L’Eiternidade de las Yerbas"
Amanhã às 17:00
FESTIVAL INTERCELTICO DE SENDIM em Sendim, Braganca, Portugal

8º Ancontro de Blogueiros de l Praino



BLOGUEIROS DE L PRAINO A 22 de AGOSTO
na Speciosa i Naso

Para bos anformardes i assentardes  

http://blogueirosdelpraino2015.blogspot.pt/


Por todos bamos a fazer ua grande fiesta


Nun falteis!!!!!

23/07/15

Salimiento de L'EITERNIDADE DE LAS YERBAS - FRACISCO NIEBRO


Quien quejir i puoda star ne l salimiento deste lhibro de poemas de Fracisco Niebro/ Amadeu Ferreira - hai Eiternidades que ser amostran nos renuobos de las Yerbas.

Quarta-feira, 29 de Julho às 18:30

Ua cuonta - OUTROS TIEMPOS









Yá muitas bezes oubi dezir que " Ls garotos d’hoije sáben mais cun seis anhos que ls dantes cun doze"



Cun todo l respeito que mos merécen ls jobes d’hoije, d’onte i sou saber, you antendo que quando se fala desse modo se quier dezir que ls tiempos son outros.



Bamos al causo, cumo poderie un job dantes, saber cumo éran ls telmobles, l’anternete, la telbison i tantas outras cousas?



Ls jobes d’hoije ténen agarrado al nariç, todo l die  i toda la nuite l que fai falta, bien purparado i ouferecido dun modo fácele que mesmo que nun lo quérgan çcuitar ou oubir son oubrigados.

Todo dado pur anformaçon bien rica i bariada.

Quando penso ne ls jobes dantes quiero dezir de hai cinquenta anos, esses nun tenien nada desso.

Puis habie jobes que sendo filhos de pastores i buieiros, todo lo que bien, ne l die i a la nuite era canhonas, cordeiros, bacas, buis i bitelos. Mas tamien eilhes cun meia dúzia d'anhos d’eidade coincien mais de meio ciento de canhonas, sous cordeiros, sues buiadas i bitelos, l die que nacírun l quaije siempre ls sítios.



Tengo la certeza que ls jobes d’hoije tamien son capazs de l mesmo modo, s'essa fur la sue arte, coincer un ganado ou buiada, cumo ls jobes d’onte serien capazes de lhidar cun telmoble ou anternete.



Ua pequeinha cuonta: - que se cunta para que se deia amportáncia a las cousas que se ban perdendo i squecendo, que naide sabe aqueilho que nunca biu i que naide le ansinou.



Ua porsora, nua cidade que era respunsable de la purmária, quijo abaluar ls coincimientos de sous alunos.

Ende mandou-les zenhar un galho.

Un deilhes, fizo un zenhico dun galho, sien plumas todo bien apertadico nua fuolha de plástico.

La porsora quedou mui surpresa, sien saber eidentificar qual era la mensaige daquel zenhico.

Percurou al aluno, anton tu cuidas que un galho ye assi?

Al que respundiu:

Ye assi que mie mai quando ten antenson de l cozer, l tira de l frigorifico.



Aquel garoto nunca naide le tenie ansinado nien tenie bisto galhos nien pitas, cumo eilhas son ne l meio natural.



Será siempre buono que drento de l saber, mesmo que las cousas demúden, alguien las splique para que nun se muórran.

 

21/07/15

Cuontas andrento outras cuontas, a modos çcascar maçarocas de milho…




Cuntinaçon

Passamos l portal de la Casa. Agradable surpresa, ua Casa cun campo, bien amanhada, sous diregentes recebíran mos de braços abiertos. Ls Galandun Galundaina, un abraço de amisade, alhá stában para fazer la abertura. Amadeu tenie ua stima mui grande pur estes ambaixadores de la música mirandesa. Ende estaba l jobe, Fernando Belezas, que solo coincie de facebook, agora tenie ouportunidade de l cumprimentar i dar le ls parabienes pula einiciatiba.

Tiempo de ampeçar, abeixamos a la sala. You iba solo para star i scuitar palabras de la merecida houmenage, sou cumbidado a ir pa la mesa i alhá m’assentei. L persidente de la Casa, engº José Maria Gonçalves dá las buonas benidas i l jobe Fernando fai la apersentaçon.

Alfredo Cameirão dá las buonas tardes an mirandés, agradece l cumbite an nome de la Cámara de Miranda de l Douro i de la Associaçon de Lhéngua i Cultura Mirandesa. Apuis fala de Amadeu Ferreira, l grande Home que fui i ye. Eisemplo de Home houmilde, de grande saber i l grande oubreiro de la lhéngua i cultura mirandesa. Hoije l pobo mirandés ten ourgulho na sue lhéngua i cultura. L grande patrimonho cultural i de saber que mos deixou, na scrita: poesie i prosa, na ambestigaçon de la toponímia i outros saberes. Acrecentou tener sido un perbileijo coincer i cumbibir cul porsor Amadeu i cunfessou que le stará eiternamente agradecido, puis fizo del ua persona melhor.

Fui la mie beç de falar. Nun ye fácele para mi falar de Amadeu, nun solo pula relaçon de amisade de hai muitos anhos fortalecida die a die para ua relaçon de famílha. Dezia me el muitas bezes: la familha ye a que mos calha na rifa, ls amigos somos nós que los scolhemos.
An 1976, tenie you dezuito anhos quando lo coinci, an Sendin. Eiqui fundou ua scuola para ls jobes que nun tenien tido possiblidades de studar. Fui miu porsor durante dous anhos. Andamos muito tiempo sien saber un de l outro, reancuontramo nos na grande Lisboua an 1984 i zdende nunca mais mos zapartamos, mesmo agora sien la sue perséncia fisica to ls dies mos falamos.

Apuis fizo se la lheitura de algues de sous scritos, tanto de prosa cumo poesie. L ancerramiento de la houmenage fizo lo l persidente de la Assemblé Giral de la Casa, Dr Francisco Diogo Fernandes.

Fui ua buona houmenage. A mi gustou me i fui cun einorme alegrie que stube na Casa de Trás ls Montes i Alto Douro ne l Porto a houmenagear Amadeu Ferreira. Ua cena a la nuite, gustou me.

Parabienes a to ls persentes i un abraço arrochado a Fernando Belezas que ourganizou todo.

 

António Cangueiro

20/07/15

Cuontas andrento outras cuontas, a modos çcascar maçarocas de milho…




Nun coienço la cidade de l Porto cumo debie. Ua bejita al Porto ye siempre agradable. Apuis ir alhá cul porpósito de star antre ls que quieren mantener biba la mimória de Amadeu Ferreira inda melhor.



Un rapaç que you nun coincie, mirandés de Miranda a bibir ne l Porto, Fernando Belezas Silva,  puso na anternete, ne l facebook, un cumbite para to l mundo se ayuntar a ua houmenage a Amadeu Ferreira, die 18 de Júlio, a fazer se na Casa de Trás ls Montes i Alto Douro na cidade de l Porto. Gostou me la eideia. Dixo a mie tie: «i se dessemos un saltico al Porto i fazíssemos parte de ls que ban star na houmenaige a Amadeu?» Sue repuosta: «bamos.»



Bamos de carreira, l tiempo ye quaije l miesmo i apuis nun andamos a buoltas arranjar lhugar pa l carro. L Porto ye ua cidade que mos dá cuolho, sentimos mos an casa.

Salimos de Lisboua a las nuobe de la manhana, die 18, a meidie i binte yá alhá stabamos.



Mochila al chinchin ende mos ancaminamos pa l hotel adonde quedaríamos a drumir ua nuite. Rue de Santa Catarina arriba, bamos mirando las pantalhas de ls sotos que agora  stá todo an saldos, sbarrando culas muitas personas que caminan, muitas deilhas strangeiras: eitalianos, spanholes, alemanes, franceses, angleses, brasileiros i outros… a meio de la abenida stanco. Biro me pa mie tie: « deixei l miu telemoble na carreira.» «I agora…?» «Agora…»



- Deimingo, die 19, arrimado a las dieç de la manhana, stou sentado na rue de Sta Catarina a buer un café i a screbir estas lhinhas, anquanto la mie fui a missa, eiqui mesmo na rue,  un burburinho zassossega me, lhebanto la cabeça i ampeço a cuntar: un, dous, trés, quatro, cinco, seis, siete, uito, nuobe… caminan i ban adbertindo se, cumo ye normal pa ninos daqueilhas eidades, acumpanhados de dous casales strangeiros, inda nuobos. Ls garoticos: l mais nuobo, por ende cun dous anhos, andrento un carrico, anpurrado, penso que por sue mai, l mais bielho, arrimado a nuobe anhos. Quedo cuntento de ber tantos garoticos acumpanhados de dous casales inda jobes i cun tantos filhos i penso: Pertual percisaba d’ ancentibos para que casales jobes tubíssen ninos… -



«…agora cuntínamos i quando chegarmos al hotel telifono pa l call center de la “Rede de Expressos”, apuis se berá. Cunfirmada la reserba i la pouca bagaige pousada ne l quarto, pido a la tie de la receçon l numáro de telifone de l call center i ende telifono. Atende l call center an Lisboua, nada puode fazer, a nun ser dar me l telifone fixo de l centro de camionaige de l Porto. Telifono: ua, dues, trés, quatro, cinco, seis bezes i naide m’atende. Torno a telifonar pa l call center, splico outra beç l que se passa, la rapaza dá me agora l númaro de telifone de Bergáncia, la carreira apuis de çcarregar bagaiges i passageiros ne l Porto seguie biaige para alhá. Telifono, de pronto antende me un tiu (Eigidio), splico la situaçon, dá le la risa i diç: « eilhes nun resolben i mandan telifonar para eiqui…bou tentar saber, telifone deiqui a dieç minutos.» Inda cinco minutos nun se teníen passado i yá l telemoble de mie tie tenie dues telifonemas que era donde staba a telifonar, mas por star ne l siléncio nun oubi a chamar. Telinonei atendiu de pronto. Dixo me para telifonar para l miu telifone, puis se ls nuossos assentalhos éran arrimados al motorista el deberie scuitar l telifone a tocar. Assi fizo i nada. Passados cinco minutos toca l telemoble de mie tie: «L sou telemoble ye un Sony?» «Nien sei qual a marca, stába andrento de ua bolsica preta…» «anton bá al centro de camionaige que stá alhá nas belheteiras, un garoto dou por el i deu lo a un policia que lo antregou ne l centro de camionaige. Tenie que ser un stramuntano, un bragançano a zanrascar todo, bien haiades tiu Eigidio.



L tiempo passa i la houmenaige staba marcada pa las quatro de la tarde, seguimos de táxi i alhá cheguemos a horas. A la puorta de la Casa un badano de gema, José Carlos cula sue  cumpanha, apuis chega outro badano, Tomé Fernandes, yá somos trés de Bemposta para esta houmenage…




(manhana darei cuntinação, hoije yá stá a quedar-se tarde i manhana ye die de trabalho)

17/07/15

Ciclos de Cultura Mirandesa no Porto

 Ne l die 18 de Julho, pulas 16h00 de la tarde, ls Ciclos de Cultura Mirandesa ne l Porto i la Casa Regional de ls Strasmuntanos i Alto-Durienses de l Porto prestaran houmenaige al jurista, scritor, ampulsionador i studioso de la lhéngua i tradiçones mirandesas, l Dr. Amadeu Ferreira.

Cuntamos cun bós.
 
 
 
 
Beni a relhembrar Amadeu Ferreira.
Cuntamos cun bós!

fai me falta la tue fisica perséncia


nobielho de nubres i pensares. anubrados pensamientos. assopra le un airico i pónen se a bolar. mais nubres, outros pensares. nun çcansan: nubres i pensares; pensares i nubres. mas que grande salgalhada. alba, quelor de la niebe, la nubre; scura, carregada i negra, la nubre. çpeijan mimórias de mimória las carapucicas de mius dedos ne l teclado negro do computador i ende la pantalha amostra pensares anubrados.
nun puodo tener outra mimória: tou sunriso, tues palabras de fuorça i animo. retumban bózios de delor i siléncio. mas buer de bruços i d’ambuças ne l rieiro de tous ansinamientos, ye sacar a cada die fuorça i ganas de bibir: tou eisemplo. fai me falta la tue fisica perséncia.


15/07/15

Biaige, palabras i pítulas




Fazer ua biaige al praino mirandés ye siempre agradable, porque l praino ye un sítio guapo, assossegado, spitaleiro i adonde se fala mais ua lhéngua.

Fui-me até alhá la sumana atrasada, por bárias rezones solo stube alhá trés dies, mas fui l bastante para me sentir recumpensado. Porque son-me dadas recompensas an to ls sítios i a las cembas.
Inda bien loinge de l praino, na carreira de Bila Rial a Miranda de l Douro, yá you tenie seinhas dun patrimonho lhenguístico, dues ties que ambersában amigablemiente na mesma biaige dezien ua pa la outra:
 “antanho para alhá d’haber poucas cereijas ls storninhos nien las déixan amadurar”.

Cousa marabilhosa, oubir eili a pie de mi la mie fala, la fala que fui de ls mius antepassados, la fala de la mie ourige, la fala que you falei de garoto i falo, la fala que to ls dies percuro giente para falar, la fala que percuro daprender para melhor screbir nas mies cuontas, adonde registro, palabras i eimoçones.

Solo l oulor doce, l oulor fresco i puro salido de las pítulas de las froles, que acobílhan ls cerrados, adiles, beigas, bordas de caminos, prainuras que mos antra nas narizes s’armana a tamanha sensaçon.
Ye todo este ouniberso que me inche l’alma, porque sou mirandés, que mesmo stando loinge nun hai die nanhun que esso squeça, porque debo a essa tierra al miu modo de ser i bibir.
Porque bibo estas riquezas. La natureza dun sítio cun sues gientes, tradiçones, questumes i balores, este mundo de la lhéngua cumo patrimonho d’ounion, cua eidentidade sien pareilho.

Biaijar anté l paino mirandés, por pouco ou muito tiempo, fui siempre i cuntinará a ser recumpensador, ouferece de todo i de l melhor que hai, paisages i assomadeiros, rutas stóricas i seinhas de pobos antigos, artesano, diberson i cultura, quemer i buer, todo esto an cuntato cul pobo spitaleiro, euducado i respeitador.