Siempre gustei de çporto.
Nun sou
perdido por nanhun deilhes, duns gusto mais que doutros, cumo quaije todo na
bida, i cumo cúmben que seia para que nunca me deixe amboubar.
An mie casa
habie ua bicicleta, ua “pasteleira” cuido que era assi que se dezie, miu pai
cuido que nunca gustou d’andar de bicicleta, dezie que ls pies na tierra era
adonde se sentie bien. Ls rapazes çputabamos la bicicleta i nun sendo you l mais
bielho, andaba muito poucas bezes. Até queilha fui mercada pa l mais bielho i só
muito mais tarde que agarrei la licença an Miranda.
Agora l
ciclismo ye ua de las cousas que admiro, çporto de fuorça i rejisténcia, quando
essa fuorça ye berdadeira, nun ten drogas ye d’admirar l que ls ciclistas
lhúitan, pedálan, ambora la redadeira parte de la corrida me deixe un pouco
triste. Ou seia quando beio ciclistas, siempre a fazer ronha, ancostados als
outros, solo de beç anquando bótan uns spurriones pa ls outros béren.
Esses mesmos quando yá cula chegada (meta) a la bista de
todos, míran al sou redor, para ber qual ye la posiçon de ls cumpanheiros i de
quien çputa la corrida, i zás ende nun sfregante quieren passar la meta an
purmeiro lhugar.
A miu ber nun stá cierto, peçque la bitória
nun stá reserbada para quien puxou, trabalhou i lhuitou durante la corrida.
Mas esso sou
you a pensar, se calha l mundo ye mesmo assi, stá talhado para que séian siempre ls mesmos a ganhar, mesmo que nun téngan feito nada pa l merecer.
Sem comentários:
Enviar um comentário